มหาวิทยาลัยเอเซียอาคเนย์

มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์ เริ่มจากเจตนารมย์ของคุณย่าแปลก เหมือนปิ๋ว นายพลกฤษณ ประโมทะกะ และนายประเสริฐ สมะลาภา โดยนายพลกฤษณ ประโมทะกะ ซึ่งเป็นหลานของคุณย่าแปลก เหมือนปิ๋ว ได้รับเจตนารมณ์ของคุณย่าจึงมาปรึกษาหารือกับนายประเสริฐ ว่าควรจัดตั้งสถานศึกษาทางด้านช่างเพื่อให้เกิดประโยชน์อย่างยั่งยืนแก่สังคมโดยรวม โดยช่วงก่อนปีพุทธศักราช 2516 ประเทศไทยประสบปัญหาขาดแคลนช่างที่มีทักษะทางด้านปฏิบัติ

 

และทฤษฎีประกอบกับนายพลกฤษณ ประโมทะกะ ได้เป็นผู้แทนกสิกรแห่งประเทศไทยร่วมกับข้าราชการของกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ และนักวิชาการจากมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เข้าร่วมประชุมวิชาการเรื่องการฟื้นฟูบูรณะชนบทภาคพื้นเอเชียอาคเนย์ (Southeast Asia Rural Construction) ร่วมกับผู้แทนประเทศต่างๆ ในภาคพื้นเอเชียอาคเนย์ มติที่สำคัญของการประชุมในครั้งนั้น คือมติเห็นชอบในความร่วมมือเพื่อพัฒนา และยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนในภูมิภาคเอเชียอาคเนย์

 

และขณะนั้นผู้ร่วมก่อตั้งอีกท่านหนึ่งคือ นายประเสริฐ สมะลาภา ได้สำเร็จการศึกษาปริญญาโท ในปีพุทธศักราช 2508 ทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ จาก SEATO Graduate School of Engineering ซึ่งต่อมาได้เปลี่ยนชื่อเป็น Asian Institute of Technology หรือสถาบันเทคโนโลยีแห่งเอเชีย โดย SEATO นั้นย่อมาจากคำว่า Southeast Asia Treaty Organization

 

ซึ่งเป็นองค์กรที่ร่วมสร้างพันธสัญญาเพื่อภูมิภาคเอเชียอาคเนย์ ท่านทั้งสองจึงเห็นพ้องว่าควรใช้ชื่อวิทยาลัยที่มีชื่อ "เอเชียอาคเนย์" หรือ "Southeast Asia" เพื่อให้ดูเป็นสากล และน่าเชื่อถือในวงการการศึกษาด้านวิศวกรรมท่านจึงตั้งชื่อวิทยาลัยว่า "Southeast Asia College" ซึ่งต่อมาวิทยาลัยได้มีการยกวิทยฐานะเป็นมหาวิทยาลัยในนาม "มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์ (Southeast Asia University)" จวบจนปัจจุบัน

 

มหาวิทยาลัยแห่งนี้จึงมีองค์ประกอบที่ชัดแจ้งว่าจะให้บริการทางการศึกษา สร้างโอกาส สร้างเยาวชนของชาติในแนวทางวิถีแห่งพุทธศาสนา ร่วมสร้างบัณฑิตที่ความสามารถควบคู่จริยธรรม จึงควรที่ประชาชนผู้มีจิตใจใฝ่ประกอบการกุศลแก่สังคม ประเทศชาติ จักได้ร่วมมือกันตามความรู้ความคิด และความสามารถของแต่ละบุคคล จรรโลงไว้ซึ่งสถาบันการศึกษาแห่งนี้ให้คงอยู่และเจริญก้าวหน้ายิ่งขึ้น เพื่อเป็นประโยชน์อันจะยังความสุข ให้แก่คนทั้งหลาย ไปตราบชั่วกาลนาน